@article{Malinowski_2021, title={Chińczycy w Starym Testamencie – Cornelius a Lapide SJ i jego egzegeza wersetu z Księgi Izajasza (49,12)}, volume={27}, url={https://czasopisma.ignatianum.edu.pl/rfi/article/view/2069}, DOI={10.35765/rfi.2021.2701.3}, abstractNote={<p>W masoreckim tekście <em>Księgi Izajasza </em>(49,12) pojawia się hapax legomenon <em>ere</em><em>ṣ </em><em>Sinim </em>„ziemia Sinów”, co zostało przełożone przez Targum Jonathana jako <em>’r</em><em>ṣ </em><em>drwm’</em>, a przez św. Hieronima jako <em>terra Australis </em>„ziemia południowa”. Tymczasem w <em>Septuagincie </em>we wskazanym miejscu wspomniana jest&nbsp;„ziemia Persów”. Ta wielowariantowość tekstu biblijnego zwróciła uwagę nowożytnych egzegetów wraz z upowszechnieniem wydań Starego Testamentu, badań biblistycznych i przekładów na kolejne języki z początkiem XVI wieku. Właściwą interpretację tego toponimu zaproponował Ulrich Zwingli w 1531 roku jako <em>Syene</em>, stąd Johann David Michaelis zaproponował koniekturę <em>ere</em><em>ṣ </em><em>Swnim</em>, co znalazło potwierdzenie w odnalezionym w 1947 roku zwoju z Qumran (1QIsaa) jako <em>ere</em><em>ṣ </em><em>Swniim</em>. Jednak we wczesnonowożytnej egzegezie <em>ere</em><em>ṣ </em><em>Sinim </em>wciąż jeszcze identyfikowano w ślad za Hieronimem z Synajem lub proponowano całkiem nowatorskie interpretacje. Jerónimo Osório da Fonseca jako pierwszy zaproponował identyfikację z <em>Sinarum regio </em>– „królestwem Chin”. Artykuł ten poświęcony jest argumentom, jakie dla tej identyfikacji zgromadzili Benito Arias&nbsp;Montano oraz Cornelis van den Steen (Cornelius a Lapide) SJ. Argumentacja ta opiera się w znacznej mierze na odkryciach geograficznych Portugalczyków oraz nadziejach misjonarzy jezuickich na konwersję państwa dynastii Ming.</p&gt;}, number={1}, journal={Rocznik Filozoficzny Ignatianum}, author={Malinowski, Gościwit}, year={2021}, month={grudz.}, pages={19-42} }