Zastosowanie metody fizycznej ekspresji ruchowej Rudolfa Labana na lekcjach edukacji fizycznej w klasach początkowych

Abstract

W pierwszej połowie XX wieku zajęcia z wychowania fizycznego w szkołach
Europy były rygorystycznie podporządkowane reglamentowanej sztywnej strukturze lekcji. Rygor ten był bezwzględnie przestrzegany. To
wszystko ujemnie oddziaływało na stosunek uczniów do wychowania fizycznego, gdyż tego typu lekcje nie były dla nich satysfakcjonujące. Metoda ekspresji ruchowej Rudolfa Labana była swoistym protestem wobec
przestarzałych, konserwatywnych kanonów w strukturze i treści zajęć
z wychowania fizycznego w szkole. W założeniach koncepcji ekspresji ruchowej Labana uwzględnia się naturalną potrzebę ruchu dzieci, ich potencjał fizyczny w wykonywaniu różnorakich ruchów przy akompaniamencie muzycznym oraz specyfikę psychiki dziecka w kontekście imitacji znanych im zachowań ptaków, zwierząt oraz fantazji. Metody gimnastyki ekspresyjnej Labana wyraźnie skierowane są na integrację ruchów muzyki i śpiewu. Środki ekspresji ruchowej zaproponowane przez Labana (podstawowe ruchy, ćwiczenia gimnastyczne i taneczne, tańce ludowe, gry i zabawy i in.) są ogólnodostępne i ciekawe dla dzieci. Dają możliwość wzrostu zainteresowania uczniów treścią zajęć oraz kompleksowo wpływają na rozwój aktywności fizycznej dzieci i młodzieży.