Dobro dziecka według bł. Edmunda Bojanowskiego

Abstrakt

Edmund Bojanowski, Wielkopolanin wywodzący się ze szlacheckiego domu, był pedagogiem-praktykiem. Stworzył własną koncepcję pedagogiki na bazie poglądów Jana Pestalozziego, Filipa Emanuela Fellneberga, Bronisława Trentowskiego, Augusta Cieszkowskiego i Ewarysta Estkowskiego. Założył ochronki dla wiejskich dzieci, w których on sam, wraz z ochroniarkami, zajmował się wychowywaniem opartym na religii, naturze i historii. Ochronki pełniły funkcję opiekuńczą, zdrowotną, ochronną, dydaktyczną, patriotyczną, religijno-duchową, nie tylko stricte wychowawczą. Ponadto w ochronkach przygotowywano dzieci do nauki szkolnej. Dzięki ochronkom, a chodzi tutaj przecież o wychowawczy system E. Bojanowskiego, szerzyła się także oświata na wsi oraz wzrastał poziom moralny jej mieszkańców. Same ochroniarki wywodziły się ze wsi, nie tylko dzieci, nad którymi sprawowały pieczę. W ochronkach E. Bojanowski urzeczywistniał takie idee pedagogiczne, jak: wychowania fizycznego, zdrowotnego, wychowania przez pracę, wychowania intelektualnego, społecznego, patriotycznego, rodzinnego, w kulturze regionu, estetycznego, moralnego oraz wychowania ukierunkowanego ku wartościom i wychowania religijnego. Jednakże to wychowanie religijne zajmowało w jego pedagogice najwyższe miejsce w hierarchii wspomnianych idei. Od ochroniarek E. Bojanowski wymagał m.in. miłości do Boga i dzieci, uśmiechu, pracowitości, ofiarności i świętości. Wychowując dzieci, miały bowiem prowadzić je do Boga, same będąc dla swoich podopiecznych niekwestionowanym wzorcem na tej drodze.