Cyfrowa technika graficzna

Projekt definicji

Abstrakt

Środowiska badawcze, również kulturoznawcze, nie dysponują jedną, wspólną i przez wszystkich akceptowaną definicją techniki, tym samym również techne (gr. τέχνη) graficznej, a w efekcie cyfrowej techniki graficznej. Stąd wynika potrzeba zdefiniowania tytułowego zagadnienia. Uznano zatem, że logikę techniki graficznej, podobnie jak każdego innego zjawiska kultury, można lepiej zrozumieć poprzez odwołanie do etymologicznych ustaleń. Czyniąc takie założenie, zauważony został pewien paradoks: starożytna definicja techne odnosiła się przede wszystkim do ludzkiego sposobu działania i umiejętności, a nie do operacji zapośredniczonych, zmediowanych przez sprzęty. Grecki źródłosłów nie wskazuje ani na narzędzia, ani na materiały, ani na procesy, które umożliwiały owe akty wytwarzania, gdyż komponenty te pojawiły się w definicji dopiero w momencie zmechanizowania operacji technicznych, czyli podczas rewolucji przemysłowej. Tymczasem etymologiczne znaczenie terminu grafika eksponowało obecność artefaktu technicznego, również czynności wykonywanej przy jego użyciu. Narzędzia i materiały oraz czynności techniczne niejako wpisane były w definicję samej grafiki. Zatem z dzisiejszego punktu widzenia starożytna grafika definiowana była bardziej technicznie niż sama techne. Dlatego najprawdopodobniej grafika tak silnie „integrowała” się z rękodziełem, potem mechaniką i odkryciami w tym zakresie. Była nimi stymulowana i sama je stymulowała. Współcześnie zintegrowana jest z informatyką i elektroniką, a rozpoznanie tych relacji wydaje się ważne z perspektywy badań teoretycznych i stosowanych. Zaprojektowana definicja cyfrowej techniki graficznej, analogicznie jak opisywane za jej pośrednictwem zjawiska, nie jest skończona ani kompletna. Będzie ona dalej iteracyjnie testowana na kolejnych etapach prowadzonych badań teoretycznych i praktycznych. A procedura ta pozwoli na dalsze uszczegółowienia i korekty badawcze.