Kilka uwag wokół opozycji: albo pop, albo art

Słowa kluczowe: sztuka wysoka, sztuka niska, sztuka popularna, treści walentne w sztuce, aksjologia, estetyka, teoria sztuki, doświadczenie estetyczne, wartości artystyczne

Abstrakt

Współcześnie próby systematyzowania sztuki na podstawie jej wartości zastępują raczej teorie opisowe, które stronią od jej ocen. Co więcej, refleksja postmodernistyczna, zmieniając swój stosunek do sztuki niskiej, skutecznie zatarła różnice w hierarchizacji walentnych treści sztuki. Wzmocnienie głoszonych w awangardzie programowych tez zmierzających do unieważnienia dotychczasowych kryteriów postaw oceniających wartość sztuki przyszło wraz z tzw. filozofią postmodernizmu. Założenia postmodernizmu ukazują wizję sztuki współczesnej, która osiągnęła kres swoich możliwości twórczych, innymi słowy nie ma współczesnej możliwości powiedzenia w sztuce czegoś nowego, co nie będzie tylko cytatem, powtórzeniem, rekapitulacją tego, co już w sztuce było. Tego rodzaju hipoteza zakłada, że wyobraźnia ludzka jest zbiorem skończonych możliwości, a w procesie rozwoju kultury doszliśmy w czasach współczesnych do punktu, w którym wszystkie możliwe kombinacje zostały już wykorzystane. W tej sytuacji możemy albo przyjąć postawę zniechęcenia, albo sięgnąć do czasów minionych i wyselekcjonować poszczególne elementy, zestawiając je w eklektycznej kombinacji tak, aby nosiły znamiona nowości. Ale, aby przeprowadzić ten eklektyzm, który ma spełniać pozory nowości, trzeba wyjść od zwątpienia w kategorię racjonalnego rozumu, czyli braku wiary w naturalny porządek świata. Tylko wtedy głównym operatywem na gruncie kultury pozostanie wszechobecna ironia. I w tym duchu, zgodnie z założeniami postmodernizmu, należy czytać tzw. wielkie narracje historyczne, czyli systemy filozoficzne, religie, projekty społeczne czy też teorię sztuki. Obecne w historii narracje należy traktować jak wielkie literackie opowieści, które, być może, mają ciekawą fabułę, ale nie są prawdziwe i nie wychodzą poza zdawkowy komentarz. Katalog często stawianych hipotez wybranych i omówionych w artykule wskazuje na ich niejasną i często wadliwą konstrukcję. Nie oznacza to jednak niemożności stawiania pytań o wartościowanie na gruncie estetyki. Należy pamiętać, że pewne kwestie pozostają niezmienne w ocenie sztuki. Kryterium oceny dzieła sztuki uzyskane na podstawie cech empirycznych pozostaje niezmienne, a zatem to, co nazywamy kwestiami warsztatowymi, może przejść jako pierwsza przesłanka uznania, bądź nie, dzieła sztuki za wartościowe. Podobnie na bazie pewnej fikcji wizualnej urzeczywistniane są wartości, które nie są dostępne w świecie realnym, tym samym nie pełnią funkcji czystej repetycji doświadczenia ze świata realnego, więc mogą zaistnieć w świecie sztuki. Tym samym wartość sztuki może być mierzona skalą wprowadzenia do doświadczenia podmiotu poznającego czegoś, czego dotąd podmiot nie doświadczył.

Bibliografia

Adorno Theodor, Sztuka i sztuki. Wybór esejów, tłum. Krystyna Krzemień-Ojak, wybór i wstęp Karol Sauerland (Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990).

Beuys Joseph, Każdy artystą, tłum. Krystyna Krzemień, w: Zmierzch estetyki – rzekomy czy autentyczny?, t. II, red. Stefan Morawski (Warszawa: Czytelnik, 1987), 268.

Carroll Noël, Filozofia sztuki masowej, tłum. M. Przylipiak (Gdańsk: Wydawnictwo Słowo/Obraz Terytoria, 2011).

Eco Umberto, Apokaliptycy i dostosowani. Komunikacja masowa a teorie kultury masowe, tłum. Piotr Salwa (Warszawa: Wydawnictwo W.A.B., 2010).

Kłoskowska Antonina, Kultura masowa. krytyka i obrona (Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980).

Nowitz David, The Boundaries of Art (Philadelphia: Temple University Press, 1992).

Opublikowane
2022-12-28
Jak cytować
Konik, R. (2022). Kilka uwag wokół opozycji: albo pop, albo art. Rocznik Filozoficzny Ignatianum, 28(2), 131-144. https://doi.org/10.35765/rfi.2022.2802.8
Dział
Artykuły