Ochrona niematerialnego dziedzistwa kulturowego na przykładzie krakowskiej koronki klockowej
Abstrakt
W pierwszej części artykułu przytaczam definicję ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego na podstawie Konwencji UNESCO z 2003 r. oraz obowiązujących w kraju wytycznych dotyczących ochrony elementów wpisanych na Krajową listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego. W drugiej części pokrótce charakteryzuję tradycję krakowskiej koronki klockowej wraz z osobami jej głównych depozytariuszy, zarówno w odniesieniu do historii, jak i chwili oraz praktyki obecnej. W trzeciej części omawiam systematycznie kolejne typy działań, które podejmuje się na rzecz ochrony tradycji i rzemiosła: zarówno w Domu Kultury Podgórze, dzięki inicjatywom lokalnym podejmowanym przez niektóre depozytariuszki, jak i w Muzeum Historycznym Krakowa (od 1.03.2020 Muzeum Krakowa).
Bibliografia
Convention for the Safeguarding of the Intangible Cultural Heritage (2011). Signed in Paris on 17 October 2003. Journal of Laws, 2011, No. 172, item 1018.
Hankus, M. (2018). Koronka. Tradycja – reaktywacja. Kraków: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa.
Niewęgłowski, A., Poźniak‑Niedzielska, A., & Przyborowska‑Klimczak, A. (2015). Ochrona niematerialnego dziedzictwa kulturalnego. Warszawa: Wolter Kluwer.
Połubok, M. (2017). Koronka klockowa – tradycyjne rękodzieło w Krakowie. Małopolska. Regiony – regionalizmy – małe ojczyzny, 19, 300.
Schreiber, H. (2014a). Konwencja UNESCO z 2003 roku: między prawniczą pewnością a antropologicznymi wątpliwościami (w 10‑lecie istnienia konwencji 2003‑2013). In B. Fatyga & R. Michalski (eds.), Kultura ludowa. Teorie – praktyki – polityki. Warszawa: Instytut Stosowanych Nauk Społecznych, 375–406.
Schreiber, H. (2014b). Niematerialne dziedzictwo kulturowe – brakujące ogniwo w systemie ochrony dziedzictwa kulturowego w Polsce. Między „terra incognito” a „terra nulla”. In A. Rottermund (ed.), Dlaczego i jak w nowoczesny sposób chronić dziedzictwo kulturowe. Materiały pokonferencyjne. Warszawa: Polski Komitet do spraw UNESCO, 157–174.
Stolarska, K. (2019). Smartfon w koronce. Oblicza koronki klockowej. Chorzów: Muzeum „Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie”.
Szerauc, O. (2010). Biograhical note. Archiwum Historii Mówionej. Retrieved from: https://relacjebiograficzne.pl/demo/video/140‑olga-szerauc
Sznajder, A. (2018). Kobiece grupy rękodzieła: rola i znaczenie dla hobbystów, profesjonalistów i badaczy. refleksje z obserwacji uczestniczącej w grupie „Czar Nici”. In A.W. Brzezińska, A. Paprot, & M. Tymochowicz (eds.), Współczesna problematyka badań nad strojami ludowymi. Atlas polskich strojów ludowych, vol. 48. Wrocław: Polskie Towarzystwo Ludoznawcze, p. 166.
Węgorek, J. (2017). Koronczarka. Wspomnienie o Oldze Szerauc. Małopolska. Regiony –regionalizmy – małe ojczyzny, 19, 245–247.
Zalasińska, K. (2017). Niematerialne dziedzictwo w systemie ochrony dziedzictwa kulturowego w Polsce. In H. Schreiber (ed.), Niematerialne dziedzictwo kulturowe: doświadczenia w ochronie krajów Europy Środkowej i Wschodniej oraz Chin.10‑lecie wejścia w życie Konwencji UNESCO z 2003 roku w perspektywie zrównoważonego rozwoju. Warszawa: Narodowy Instytut Dziedzictwa, 316–324.
Copyright (c) 2021 Akademia Ignatianum w Krakowie
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Autor, zgłaszając swój artykuł, wyraża zgodę na korzystanie przez Wydawnictwo Uniwersystet Ignatianum z utworu na następujących polach eksploatacji:
- utrwalania utworu w formie papierowej, a także na nośniku cyfrowym lub magnetycznym;
- zwielokrotnienia utworu dowolną techniką, bez ograniczenia ilości wydań i liczby egzemplarzy;
- rozpowszechniania utworu i jego zwielokrotnionych egzemplarzy na jakimkolwiek nośniku, w tym wprowadzenia do obrotu, sprzedaży, użyczenia, najmu;
- wprowadzenia utworu do pamięci komputera;
- rozpowszechniania utworu w sieciach informatycznych, w tym w sieci Internet;
- publicznego wykonania, wystawienia, wyświetlenia, odtworzenia oraz nadawania i reemitowania, a także publicznego udostępniania utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym.
Wydawca zobowiązuje się szanować osobiste prawa autorskie do utworu.