Radość i smutek w życiu duchowym według św. Ignacego Loyoli. Studium hermeneutyczne.

Część II: Inspirując się św. Ignacym Loyolą: lektura uczuć – próba interpretacji

Abstrakt

Celem tego studium jest próba interpretacji ludzkiej emocjonalności w jej uczuciowej formie wyrazu w postaci przeżyć radości i smutku, w świetle zało­żeń jednej ze szkół duchowości chrześcijańskiej, mianowicie tej zapropono­wanej przez Ignacego Loyolę (1491–1556). Według tego nurtu życia ducho­wego, czerpiącego zarówno z wielowiekowego doświadczenia biblijnego i chrześcijańskiego rozumienia emocjonalno-uczuciowego wymiaru naszego życia, jak i wniesionych do niego doświadczeń i przemyśleń poczynionych przez samego Ignacego, nasza emocjonalność doświadczana niejednokrotnie jako swoisty i często niezrozumiały „gwar” może, w rzeczywistości, stanowić równie emocjonalną, czytelną „mowę”. „Mowę”, która staje się zrozumiała z chwilą, gdy potrafimy właściwie „rozczytać”, czyli rozpoznać i zrozumieć, doświadczane przez nas w tej sferze emocjonalno-uczuciowe przeżycia.

Lektura uczuć, o której mowa w tytule tej części, to pewna propozycja zdroworozsądkowo mądrościowego rozczytywania naszych zarówno emocjo­nalnych, jak i emocjonalno-duchowych przeżyć i stanów szeroko rozumia­nych radości i/lub smutków oraz ich analizowania i interpretowania w poszu­kiwaniu nierzadko zawartych w nich istotnych dla nas znaczeń, których swego rodzaju nośnikami, czy też formami wyrazu, są niejednokrotnie właś­nie tego rodzaju doświadczenia.