Kulturoznawstwo jako źródło niebezpieczeństw

Abstrakt

Kulturoznawstwo jako stosunkowo nowa dyscyplina 1, a jednocześnie jako znacznie starszy kierunek studiów przebyło drogę różną od tych, które miały za sobą inne, wcześniej powołane kierunki i wykrystalizowane dy­ scypliny humanistyczne. Pomyślane zostało zrazu jako studia o dwudziel­ nej budowie. Pierwsze dwa lata kształcenia miały mieć charakter ogólny, wprowadzać szeroką perspektywę historyczną i teoretyczną, koncentro­ wać słuchaczy na teorii kultury z metodologią badań kulturoznawczych, historii kultury z zajęciami z zakresu kultury współczesnej jako zamyka­ jącymi problematykę historyczną oraz polityce kulturalnej, naukoznaw­ stwie, a także na szczegółowych naukach o kulturze i refleksji nad dzie­ dzinami sztuki 2. Kolejne – najpierw dwa a potem (po wydłużeniu czasu trwania studiów) trzy lata – wedle projektu i realizowanych siatek, kształ­ ciły w zakresie specjalności oferowanych przez poszczególne ośrodki. Przypomnijmy, że do końca lat 70. kierunek kulturoznawstwo był prowa­ dzone przez cztery uniwersytety: we Wrocławiu (od 1972), w Poznaniu i Łodzi (od 1976) i w Katowicach (od 1977).