Warunki skutecznego przyswajania kompetencji międzykulturowych w procesie szkoleniowym

  • Katarzyna Drąg Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie
Słowa kluczowe: kompetencje międzykulturowe, kompetencje komunikacyjne, kompetencje kulturowe, szkolenia międzykulturowe

Abstrakt

Artykuł dotyczy zagadnienia kompetencji międzykulturowych. Stano- wi próbę odpowiedzi na pytania: jakie są podstawy skutecznego przy- swojenia umiejętności z tego zakresu w procesie szkoleniowym oraz jakie są części składowe kompetencji międzykulturowych? W tekście zaproponowany został opis dwóch filarów, podstaw, na których war- to budować kompetencje międzykulturowe w procesie edukacyjnym, czyli opis kompetencji komunikacyjnych oraz kulturowych. Właściwa kolejność zdobywania wiedzy i umiejętności z tego zakresu wzmaga skuteczność i trwałość nabytych kompetencji. Przyswajanie skryptów zachowań typowych dla partykularnych kultur, bez właściwej podbu- dowy w postaci podstawowej wiedzy na temat komunikowania i kul- tury może skutkować w perspektywie długofalowej niepowodzeniami komunikacyjnymi.

Biogram autora

Katarzyna Drąg, Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie

Dr nauk humanitycznych, polonistka, kulturoznawca. Adiunkt w katedrze Mediów i Komunikacji Społecznej, Instytut Dziennikarstwa i Ko- munikacji Społecznej, Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie. Zain- teresowania badawcze: nauka o komunikowaniu, komunikowanie międzykul- turowe (ze szczególnym uwzględnieniem mechanizmów stereotypizowania), zagadnienia wieloetniczności zarówno w wymiarze historycznym (dziewiętna- stowieczne społeczności wieloetniczne), jak i teoretycznym; problem kształto- wania się i ewolucji etosu dziennikarza (od połowy XIX stulecia).

Bibliografia

BAGARIĆ Vesna, DJIGUNOVIĆ Mihaljević J. 2007. Defining Communicati- ve Competence, Metodika 8: 94-103.

BOSKI Paweł. 2010. Kulturowe ramy zachowań społecznych, Warszawa: Wy- dawnictwo Naukowe PWN.

CHUTNIK Monika. 2007. „Szok kulturowy”. Przyczyny. Konsekwencje. Prze- ciwdziałanie, Kraków: Universitas.

FANTINI Alvino E., TIRMIZI Aqeel. 2006. Exploring and Assessing Intercul- tural Competence, http://digitalcollections.sit.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1001&context=worldlearning_publications.

GAJEK Katarzyna. 2009. Kompetencje międzykulturowe jako element kultury współczesnej organizacji – dylematy teorii i praktyki, Problemy Zarządzania 9 (2): 205-220.

GÓRALSKA Renata, MADALIŃSKA-MICHALAK Joanna. 2012. Kompetencje emocjonalne nauczyciela, Warszawa: ABC Wolters Kluwer.

HALL Edward Twitchell. 1987. Bezgłośny język, Warszawa: Państwowy Insty- tut Wydawniczy.

HYMES Dell H. 1972. On Communicative Competence, in: Sociolinguistics,

J.B. Pride, J. Holmes (eds.), 269-293. Baltimore: Penguin.

IWANIUK Irina. 2014. Kompetencja wielokulturowa – różnorodność podejść do definicji tego pojęcia we współczesnej myśli pedagogicznej, Języki Obce w Szkole 4: 91-94.

KAJAK Piotr. Współczesna kompetencja kulturowa, http://www.2011.konferen- cje-spnjo.polsl.pl/download/kajak-p-wspolczesna-kompetencja-kulturo- wa.pdf [Dostęp: 10.01.2017].

KATAN David. 1999. Translating Cultures, Manchester: St. Jerome Publishing. PISAREK Walery. 2008. Wstęp do nauki o komunikowaniu, Warszawa: Oficyna Wydawnicza Łośgraf.

Słownik łacińsko-polski Lingua Latina Omnibus, hasło: competentia, http://la- cina.info.pl/index.php?dzial=slowniczek&opcja=slownik

ŻUREK Anna B. 2006. Model kompetencji językowej Noama Chomsky’ego, Wroc- ławskie Towarzystwo Naukowe Rozprawy Komisji Językowej 32: 49-56.

Opublikowane
2017-09-30
Jak cytować
[1]
Drąg, K. 2017. Warunki skutecznego przyswajania kompetencji międzykulturowych w procesie szkoleniowym. Perspektywy Kultury. 18, 3 (wrz. 2017), 89-98.
Numer
Tom 18 Nr 3 (2017): Szukanie wiary online
Dział
Zarządzanie międzykulturowe

Copyright (c) 2017 Akademia Ignatianum w Krakowie

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.

Autor, zgłaszając swój artykuł, wyraża zgodę na korzystanie przez Wydawnictwo Uniwersystet Ignatianum z utworu na następujących polach eksploatacji:

  1. utrwalania utworu w formie papierowej, a także na nośniku cyfrowym lub magnetycznym;
  2. zwielokrotnienia utworu dowolną techniką, bez ograniczenia ilości wydań i liczby egzemplarzy;
  3. rozpowszechniania utworu i jego zwielokrotnionych egzemplarzy na jakimkolwiek nośniku, w tym wprowadzenia do obrotu, sprzedaży, użyczenia, najmu;
  4. wprowadzenia utworu do pamięci komputera;
  5. rozpowszechniania utworu w sieciach informatycznych, w tym w sieci Internet;
  6. publicznego wykonania, wystawienia, wyświetlenia, odtworzenia oraz nadawania i reemitowania, a także publicznego udostępniania utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym. 

Wydawca zobowiązuje się szanować osobiste prawa autorskie do utworu.