Cerkiew św. Aleksandra Newskiego w Warszawie i Zmartwychwstania w Sankt Petersburgu
Nieznane analogie ikonograficzne
Abstrakt
Sobór Aleksandra Newskiego w Warszawie wzniesiono w 1912 r., a zburzono z powodów politycznych w 1923 r. Jego wnętrze wypełniały mozaiki i freski wykonane przez najlepszych petersburskich artystów, w tym Wiktora Wasniecowa. Na podstawie archiwalnych zdjęć udało się odczytać program malarski świątyni oraz odnaleźć ikonograficzne i stylistyczne analogie w petersburskiej cerkwi Zmartwychwstania Pańskiego.
Bibliografia
Ârašèvìč, A.A. i Tomašava, Ì.R. – Ярашэвіч, A.A., Томашава, І.Р. (2008). Баранавіцкі Покроўскі собор. Мінск: „Беларусь”.
Butikov, G.P. – Бутиков, Г.П. (2007). Музей-памятник „Спас на Крови”. Санкт-Петербург.: Benecap oy.
Cynarewska-Kuczma, P. (2004). Architektura cerkiewna Królestwa Polskiego narzędziem integracji z Imperium Rosyjskim. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
Drozgov, W. – Дрозгов, B. (1910). Картина Васнецова в новый собор. Варшавский Епархиальный Листок, nr 11.
Gełdon, A. (2010). Program malowideł w soborze pw. Św. Aleksandra Newskiego w Warszawie 1900–1912. Praca magisterska napisana pod opieką prof. Małgorzaty Smorąg-Różyckiej, Historia Sztuki, Uniwersytet Jagielloński.
Giergoń, P. Sobór św. Aleksandra Newskiego na Placu Saskim w Warszawie, www.sztuka.net. Pozyskano z: http://www.sztuka.net/palio/html.run?_ Instance=sztuka&_PageID=853&newsId=1600&callingPageId=852&_cms=newser&_CheckSum=336638138 (2007).
Golimont, A. (2020). Ostańce i miejsca legendy – losy pozostałości po prawosławnej katedrze pw. Aleksandra Newskiego w Warszawie. Elpis, nr 22, 69–77. DOI: 10.15290
Golimont, A. (2021). Losy cerkwi stolicy i ich wyposażenia w latach 1915– 1930 (zagadnienia badawcze). W: P. Dawidziuk, D. Sawicki, W. Michalczuk i J.A. Wieczorek (red.), Wielkie powroty. O dziełach sztuki, zbiorach bibliotecznych, archiwalnych i świętościach polskiego prawosławia utraconych i wywiezionych w czasie I i II Wojny Światowej. Jabłeczna: Wydawnictwo ToNiK Libra, 421–430.
HVEV – Холмско-Варшавский Епархиальный Вестник.
Krasny, P. (2003). Architektura cerkiewna na ziemiach ruskich Rzeczpospolitej 1596–1914. Kraków: Wydawnictwo Universitas.
Lisovskij, V.G. – Лисовский, В.Г. (2006). Леонтий Бенуа и петербургская школа художников-архитекторов. Санкт-Петербург: Коло.
Molčanov, N. – Молчанов, Н. (1912). Новый православный собор во имя Св. Благоверного Великого Князя Александра Невского в Варшаве 1894–1912. Варшава: Тип. при Канц. Варш. Ген. Губ-ра.
Nagorskij, N. – Нагорский, Н. (2007). Второе рождение Спаса на Крови. Санкт-Петербург: ГМП „Исаакиевский собор”.
Paszkiewicz, P. (1991). Pod Berłem Romanowów. Sztuka rosyjska w Warszawie 1815–1915. Warszawa: Instytut Sztuki PAN.
Pokrovskij, N.W. – Покровский, Н.В. (1900). Проект размещения живописей в новом православном соборе во имя Св. Благоверного Великого Князя Александра Невского в Варшаве с объяснительной запиской. СанктПетербург: Тип. А.П. Лопухина.
Rojzen, A.E/E.A. – Ройзен, A.E./Е.А. (red.) (2016). Спас на Крови (Храм Воскресения Христова). Санкт-Петербург: ГМП.
Šingarëv, W. – Шингарёв, В. (1912). К Освящению Нового Кафедрального Собора в Варшаве. Варшавский Епархиальный Листок, nr 10 (16 maja), 145–150.
Sokoł, K. (2006). Rosyjska Warszawa, przeł. i uzupeł. A. Sosna. Białystok: Drukarnia Monastyru Supraskiego, 47–51.
VEL – Варшавский Епархиальный Листок.
Copyright (c) 2022 Akademia Ignatianum w Krakowie
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor, zgłaszając swój artykuł, wyraża zgodę na korzystanie przez Wydawnictwo Uniwersystet Ignatianum z utworu na następujących polach eksploatacji:
- utrwalania utworu w formie papierowej, a także na nośniku cyfrowym lub magnetycznym;
- zwielokrotnienia utworu dowolną techniką, bez ograniczenia ilości wydań i liczby egzemplarzy;
- rozpowszechniania utworu i jego zwielokrotnionych egzemplarzy na jakimkolwiek nośniku, w tym wprowadzenia do obrotu, sprzedaży, użyczenia, najmu;
- wprowadzenia utworu do pamięci komputera;
- rozpowszechniania utworu w sieciach informatycznych, w tym w sieci Internet;
- publicznego wykonania, wystawienia, wyświetlenia, odtworzenia oraz nadawania i reemitowania, a także publicznego udostępniania utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym.
Wydawca zobowiązuje się szanować osobiste prawa autorskie do utworu.
