Kompozycja: pojęcie, struktura, kontekst kulturowy
Abstrakt
W każdej dziedzinie życia może zachodzić proces komponowania, choć z pojęciem kompozycji łączymy przede wszystkim aktywność artystyczną. Komponowanie to działanie, którego celem jest zbudowanie układu o określonym charakterze. W plastyce jest to układ wizualny, a jego cechą jest dążenie do równowagi. Składa się na nią szereg elementów optycznych, między którymi zachodzą skomplikowane zależności. Komponujący dany układ powinien liczyć się tak z potrzebami idei i formy, jak i z tym, że odbiór (w przypadku tego artykułu – obrazu) zależy od wielu czynników związanych ze znaczeniem i wzajemnym oddziaływaniem poszczególnych elementów dzieła. Tematyce analizy obrazów i percepcji wizualnej poświęconych jest wiele różnorodnych badań, z których wypływa wiedza o warunkach postrzegania, mogąca pomóc komponować bardziej świadomie. Metody praktyczne komponowania nie wywodzą się jednak tylko z teorii, kształtują się także wraz z rosnącym doświadczeniem warsztatowym.
W tym artykule została podjęta problematyka kompozycji, wskazano jej podstawy, przypomniano opracowania, które – choć czasem już leciwe, wciąż są aktualne. Przybliżano, w zarysie, historię teorii kompozycji. Wymieniono niektóre z elementów łączących prawa widzenia z prawami komponowania. Wskazano także na wybrane wątki wiążące problematykę kompozycji z rozwojem kultury (m.in. z upodobaniem danych epok do określonych schematów, różnicami w podejściu do przekazu artystycznego w zależności od rejonów geograficznych).
Bibliografia
Arnheim, R. (red.) (2004). Sztuka i percepcja wzrokowa. Psychologia twórczego oka, przekł. J. Mach. Gdańsk: słowo/ obraz terytoria
Belting, H. (2010). Obraz i kult. Gdańsk: słowo/ obraz terytoria.
Białostocki, J. (red.) (1988). Myśliciele, kronikarze i artyści o sztuce od starożytności do 1500. Warszawa: PWN.
Białostocki, J. (red.) (1994). Teoretycy, historiografowie i artyści o sztuce 1600–1700. Warszawa: PWN.
Francastel, P. (1966). Sztuka a technika w XIX i XX wieku, przeł. M. i S. Jarocińscy. Warszawa: PWN.
Frutiger, A., współprac. Heiderhof, H. (2003). Człowiek i jego znaki. War-szawa: Wydawnictwo Do, Wydawnictwo Optima.
Gage, J. (red.) (2010). Kolor i znaczenie, przekł. J. Holzman i A. Żakiewicz. Kraków: Universitas.
Gombrich, E.H. (red.) (1981). Sztuka i złudzenie, przekł. J. Zarański. War-szawa: PIW.
Grzywacz, Z. (2009). Memłary i inne teksty przy życiu i sztuce. Kraków: Universitas.
Hockney, D. (2007). Wiedza tajemna. Sekrety technik malarskich Daw-nych Mistrzów, tłum. J. Holzman. Kraków: Universitas.
Kandyński, W. (red.) (1986). Punkt i linia a płaszczyzna. Przyczynek do analizy elementów malarskich, przekł. S. Fijałkowski. Warszawa: PWN.
Klee, P. (1973). Towards a theory of form-production. W: P. Klee, Note-books. Volume 1. The thinking eye, red. J. Spiller, transl. R. Manheim. London: Lund Humpries.
Kubalska-Sulkiewicz, K., Bielska-Łach, M. i Manteuffel-Szarota, A. (red.) (2003). Słownik terminologiczny sztuk pięknych, wyd. IV. Warszawa: PWN.
Malraux, A. (red.) (1985). Ponadczasowe, przekł. J. Lisowski. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza.
Nuckowski, J. (2011). O komunikacji wizualnej. W: R. Polak (red.), Oblicza komunikowania wizualnego. Kraków–Rzeszów–Zamość: Konsorcjum Akademickie Wydawnictwo WSE w Krakowie, WSIiZ w Rzeszowie i WSZiA w Zamościu.
Osińska, B. (1986). Sztuka i czas. Warszawa: WSiP.
Porczak, A. (1999). Elementy sytuacji estetycznej w dziele multimedial-nym. W: K. Wilkoszewska (red.), Piękno w sieci. Estetyka a nowe me-dia. Kraków: Universitas.
Porczak, A. (2002). Medialna dyspersja wyobraźni. Pozyskano z: https://ownetic.com/magazyn/2002/antoni-porczak-medialna-dyspersja-wyobrazni (dostęp: 09.04.2023).
Porębski, M. (1988). Dzieje sztuki w zarysie. Wiek XIX i XX. Warszawa: Arkady.
Ramachandran, V.S. i Hirstein, W. (2006). Nauka wobec zagadnienia sztuki. Neurologiczna teoria doświadczenia estetycznego, tłum. M.B. Florek, P. Przybysz. Studia z kognitywistki i filozofii umysłu, 2.
Richter, H. (1965). My Experience with Movement in Painting and in Film. W: G. Kepes (red.), The Nature and Art of Motion. New York: George Brazillier. Za: Betancourt, M. (2011). Viking Eggeling’s Universelle Sprache (“Universal Language”). Pozyskano z: https://cinegraphic.net/article.php/20110306093137424 (dostęp: 05.04.2023).
Rzepińska, M. (1986). Siedem wieków malarstwa europejskiego. Wro-cław–Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź: Zakład Narodowy im. Osso-lińskich.
Sautoy, M. (2020). Kod kreatywności. Sztuka i innowacje w epoce sztucz-nej inteligencji, tłum. T. Chawziuk. Kraków: Copernicus Center Press.
Strzemiński, W. (1934). Rozmowy na wystawie. Forma, nr 2. Za: Luba, I. (2016). Wprowadzenie do nowej edycji Teorii widzenia Władysława Strzemińskiego. W: W. Strzemiński (red.), Teoria widzenia. Łódź; Mu-zeum Sztuki w Łodzi.
Strzemiński, W. (red.) (2016). Teoria widzenia. Łódź: Muzeum Sztuki w Łodzi.
Taine, H. (red.) (1911). Filozofia sztuki, t. I, przekł. A. Sygietyński. Lwów: Księgarnia Polska B. Połonieckiego.
Taranczewski, P. (1992). O płaszczyźnie obrazu. Wro-cław–Warszawa–Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Taranczewski, P. i Tendera, P. (2016). Rozmowy o malarstwie. Kraków: „The Polish Journal of the Arts and Culture. Monografie”.
Tatarkiewicz, W. (1985). Historia estetyki. Estetyka starożytna. Warsza-wa: Arkady.
Tatarkiewicz, W. (red.) (1988). Dzieje sześciu pojęć. Warszawa: PWN.
Witkiewicz, S.I. (1932). O czystej formie. Warszawa: Biblioteka Zet, za: Wolne Lektury, Fundacja Nowoczesna Polska.
Witkiewicz, S. (red.) (2009). Wybór pism, wyb. i oprac. J. Tarnowski. Kra-ków: Universitas.
Zeki, S. (red.) (2017). Blaski i cienie pracy mózgu. O miłości, sztuce i pogoni za szczęściem, przekł. A.M. Binderowie. Warszawa: Wydaw-nictwo Uniwersytetu Warszawskiego.
Copyright (c) 2023 Perspektywy Kultury
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor, zgłaszając swój artykuł, wyraża zgodę na korzystanie przez Wydawnictwo Uniwersystet Ignatianum z utworu na następujących polach eksploatacji:
- utrwalania utworu w formie papierowej, a także na nośniku cyfrowym lub magnetycznym;
- zwielokrotnienia utworu dowolną techniką, bez ograniczenia ilości wydań i liczby egzemplarzy;
- rozpowszechniania utworu i jego zwielokrotnionych egzemplarzy na jakimkolwiek nośniku, w tym wprowadzenia do obrotu, sprzedaży, użyczenia, najmu;
- wprowadzenia utworu do pamięci komputera;
- rozpowszechniania utworu w sieciach informatycznych, w tym w sieci Internet;
- publicznego wykonania, wystawienia, wyświetlenia, odtworzenia oraz nadawania i reemitowania, a także publicznego udostępniania utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym.
Wydawca zobowiązuje się szanować osobiste prawa autorskie do utworu.