The Elites in the Ottoman Empire in the 16th Century in the Light of Theodor Spandounes’ Treatise On the Origin of the Ottoman Emperors
Abstract
Theodore Spandounes was born in the middle of the 15th century to a family of Greek exiles who had found shelter in Italy after the fall of Constantinople. The Spandounes family had not played any significant role in the history of the Byzantine Empire but his mother Eudotia came from the famous Kantakouzenos family. Theodore established close relationships with Popes Clement VII and Paul III, who he advised on Ottoman affairs. Probably around 1515, Spandounes wrote the first version of the treatise: On the Origin of the Ottoman Emperors. In 1538 he dedicated the final version to Dauphin Henry from France. As suggested by the title, the main objective of Spandounes’s treatise was to explain how the Ottomans rose in a relatively short time from humble beginnings to their current mighty state. The article presents the usefulness of Spandounes’ treatise as a source for the study of the elite in the Ottoman Empire. The author came to the following conclusions: 1) The treaty is a very rich source of information on the broadly understood elite in the Turkish Empire. Spandounes is well informed and at the same time is critical of the information he has obtained. 2) When presenting the history of the sultans, the author seems to be relying not only on information from Western sources, but also seems to know (at least to some extent) the historical Turkish tradition. 3) The work of Spandounes provides particularly valuable information on the organization of the Sultan’s court, structure, competences of court and state officials, and military organization. 4) Theodore’s observations on the everyday life of the elite in the Sultan state (interior design, clothes, meals, etc.) are very valuable.
References
Petit traicté de l’origine des Turcqz par Théodore Spandouyn Cantacasin (1896). Publié et annoté par Charles Schefer. Paris: Ernest Leroux Editeur.
Sathas, C.N. (1890). Documents inédits relatifs à l’histoire de la Grèce au moyen àge, IX. Paris: Maisonneuve et Cie Éditeurs.
Spandounes, T. (1997). On the origin of the Ottoman Emperors. Translated and edited by Donald M. Nicol. Cambridge: Cambridge University Press.
Agoston, G. (2005). Guns for the Sultan. Military Power and the Weapons Industry in the Ottoman Empire. Cambridge: Cambridge University Press.
Agoston, G. i Masters, B. (red.). (2009). Encyclopedia of the Ottoman Empire. New York: Fact on File, Inc.
Allouche, A. (1983). The Origins and Development of the Ottoman‑Safavid Conflict 906–962 and 1500–1555. Berlin: Klaus Schwarz Verlag.
Babinger, F. (1962). Witwensitz und Sterbeplatz der Sultanin Mara. In Aufsätze und Ahandlungen zur Geschichte Südosteuropas und der Levante. Vol. I. Münich: Dr. Dr. Rudolf Trofenik.
Babinger, F. (1977). Sułtan Mehmed Zdobywca i jego czasy. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
Barkey, K. (1994). Bandits and Bureaucrats. The Ottoman Route to State Centralization. Ithaca–London: Cornell University Press.
Brummett, P. (1994). Ottoman Seapower and Levantine Diplomacy in the Age of Discovery. New York: State University of New York Press.
Casale, G. (2010). The Ottoman Age of Exploration. Oxford: Oxford University Press.
Clot, A. (2017). Sulejman Wspaniały i jego wspaniałe stulecie. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog.
Ćuk, R. (1978). Carica Mara. Istoriski ćasopis, knj. XXV. Beograd: Prosveta.
Çipa, H.E. (2017). The Making of Selim. Succesion Legitimacy and Memory in the Early Modern Ottoman World. Bloomington Indianapolis: Indiana University Press.
Establet, C. i Pascual, J.P. (2003). Cups, plates and kitchenware in late seventeenth and early eighteenth century Damascus. W: S. Faroqhi i Ch.K. Neumann (red.), The iluminated table, the prosperous house. Food and shelter in Ottoman material culture. Wurzburg: Ergon Verlag.
Freely, J. (2004). Jem Sultan. The adventures of a captive Turkish prince in Renaissance Europe. London: Harpers Collins Publishers.
Freely, J. (2017). Prywatne życie sułtanów. Sekrety władców imperium osmańskiego. Kraków: Znak Literanova.
Ganchou, T. (review) (1998). Donald M. Nicol (ed. trad.). Theodore Spandounes. On the origin of the Ottoman Emperors. Revue des Études Byzantines, 56.
Goodwin, G. (2008). Prywatny świat kobiet ottomańskich. Warszawa: Bellona.
Hathaway, J. (1997). The Politics of Households in Ottoman Egypt The Rise of the Qazdağlis. Cambridge: Cambridge University Press.
Hathaway, J. (2013). The Arab Lands under the Ottomans Rule 1516–1800. London–New York: Routledge.
Hathaway, J. (2018). The Chief Eunuch of the Ottoman Harem From African Slave to Power‑Broker. Cambridge: Cambridge University Press.
Imber, C. (2018). Imperium Osmańskie 1300–1650. Kraków: Wydawnictwo Astra.
Inalcik, H. (2006). Imperium osmańskie. Epoka klasyczna 1300–1600. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Inalcik, H. i Quataert, D. (2008). Dzieje gospodarcze i społeczne imperium osmańskiego 1300–1914. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Jenkins, H.D. (2015). Ibrahim Pasza. Wielki wezyr Sulejmana Wspaniałego. Oświęcim: Napoleon V.
Junne, G. (2016). Black eunuchs of the Ottoman Empire. Networks of power in the court of the sułtan. London–New York: I.B. Tauris.
Kermeli, E. (2009). Orhan Ghazi. W: D. Agoston i B. Masters (red.), Encyclopedia of the Ottoman Empire. New York: Fact on File, Inc.
Kazhdan, A.P. (red.) (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Vol 2. New York–Oxford: The Oxford University Press.
Lewis, R. (1984). Życie codzienne w Turcji Osmańskiej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
Lowry, H.W. (2003). The Nature of the Early Ottoman State. New York: State University of New York Press.
Lybyer, A.H. (2015). Władanie imperium osmańskim w czasach Sulejmana Wspaniałego. Oświęcim: Napoleon V.
Łątka, J.S. (2004). Sulejman Wspaniały. Warszawa: Bellona.
Mantran, R. (2014). Stambuł w czasach Sulejmana Wspaniałego. Warszawa: Świat Książki.
Merriman, (2016). Sulejman Wspaniały 1520–1566. Oświęcim: Napoleon V.
Murphey, R. (2001). Ottoman Warfare 1500–1700. London: UCL Press.
Necipoglu, N. (2009). Byzantium between the Ottomans and the Latins. Politics and Society in the Late Empire. Cambridge: Cambridge University Press.
Nicol, D.M. (1968). The Byzantine Family Kantakouzenos (Cantacuzenus) ca. 1100–1460. A Genealogical nad Prosopographical Study. Dumburton Oaks Studies XI. Washington D.C: Harvard University Press.
Peirce, L.P. (1993). The Imperial Harem. Women and Sovereignty in the Ottoman Empire. Oxford: Oxford University Press.
Peirce, L. (2018). Roksolana. Władczyni Wschodu. Kraków: Wydawnictwo Astra.
Schwartz Lausten, P. (2014). Teodoro Spandugino. W: D. Thomas i J. Chesworth, Christian‑muslim relations. Bibliographical history. Vol. VI, 1500– 1600. Leiden–Boston: Brill, 420–438.
Setton, K. (1984). The Papacy and the Levant 1204–1571. Vol. III, The sixteenth century to the reign of Julius III. Philadelphia: The American Philosophical Society.
Shaw, S. (2016). Historia Imperium Osmańskiego i Republiki Tureckiej. T. 1, 1280–1808. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog.
Soykut, M. (2001). Image of the Turk in Italy 1453–1683. A History of the „Oher” in Early Moder Europe 1453–1683. Berlin: Klaus Schwarz Verlag.
Streusand, D.E. (2011). Islamic Gunpowder Empires, Ottomans Safavids and Mughals. Philadelphia: Westview Press.
Thomas, D. i Chesworth, J. (red.) (2014). Christian‑Muslim relations. A bibliographical history. Vol. 6, Western Europe (1500–1600). Leiden–Boston: Brill.
Villain‑Gandossi, C. (1979). La cronaca italiana di Teodoro Spandugino. Il Veltro. Rivista della Civilta Italiana, 2–4, 151–171.
Winter, M. (1992). Egyptian Society Under Ottoman Rule 1517–1798. London–New York: Routledge.
Copyright (c) 2021 Jesuit University Ignatianum in Krakow
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International License.
Autor, zgłaszając swój artykuł, wyraża zgodę na korzystanie przez Wydawnictwo Uniwersystet Ignatianum z utworu na następujących polach eksploatacji:
- utrwalania utworu w formie papierowej, a także na nośniku cyfrowym lub magnetycznym;
- zwielokrotnienia utworu dowolną techniką, bez ograniczenia ilości wydań i liczby egzemplarzy;
- rozpowszechniania utworu i jego zwielokrotnionych egzemplarzy na jakimkolwiek nośniku, w tym wprowadzenia do obrotu, sprzedaży, użyczenia, najmu;
- wprowadzenia utworu do pamięci komputera;
- rozpowszechniania utworu w sieciach informatycznych, w tym w sieci Internet;
- publicznego wykonania, wystawienia, wyświetlenia, odtworzenia oraz nadawania i reemitowania, a także publicznego udostępniania utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym.
Wydawca zobowiązuje się szanować osobiste prawa autorskie do utworu.