Oficjalność i potoczność w języku homilii Jana Pawła II podczas I i II pielgrzymki do Polski
Abstrakt
Homilia to gatunek wypowiedzi, który realizowany jest w odmianie mówionej języka. Dla tego rodzaju języka typowe są dwa style: styl oficjalny i styl potoczny. Celem artykułu będzie odnalezienie elementów tych stylów w homiliach wygłoszonych przez Jana Pawła II podczas I i II pielgrzymki do Polski. Pytania badawcze brzmią: Czy Jan Paweł II w tych homiliach wykorzystywał zarówno styl potoczny, jak i oficjalny? Jakie cechy stylu oficjalnego, a jakie – potocznego można odnaleźć w tych wystąpieniach? Na czym polegają podobieństwa? Z czego mogły wnikać ewentualne różnice? Materiał badawczy stanowi 12 homilii z I pielgrzymki oraz 9 homilii z II pielgrzymki. Metodą badawczą jest analiza lingwistyczna.
Bibliografia
Garpiel, R. (2003). Perswazja w przekazach kaznodziejskich na przykładzie homilii Jana Pawła II wygłoszonych podczas pielgrzymki do Polski w 1979 roku. Kraków: Wydawnictwo Nomos.
Gaweł, J. (2012). Język współczesnego kaznodziejstwa. Sympozjum, 2(23), 55–61.
Jankosz, M. (2018). Sytuacje komunikacyjne publicznych wystąpień Jana Pawła II podczas I pielgrzymki do Polski. Polonia Sacra, 1/50, 183–194.
Jankosz, M. (2022). Zachowania werbalne i niewerbalne Jana Pawła II w rytualnej sytuacji komunikacyjnej w odmianie sakralnej. Kraków: Bi-blioteka UPJP2, http://bc.upjp2.edu.pl/Content/5868/Zachowania%20werbalne%20repoz..pdf
Korolko, M. (1990). Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny. War-szawa: Wiedza Powszechna.
Korolko, M. (2010). Podręcznik retoryki homiletycznej. Kraków: Wydaw-nictwo WAM.
Kurek, H. (1994). Odpowiedzialni za słowo, czyli o oficjalnej odmianie polszczyzny mówionej księży. W: W. Przyczyna (red.), Fenomen kaza-nia. Kraków: Redemptoris Missio, 162–176.
Kurkowska, H. i Skorupka, S. (1959). Stylistyka polska. Zarys. Warszawa: PWN.
Miodek, J. (1994). Co słyszy językoznawca we współczesnych polskich kazaniach. W: W. Przyczyna (red.), Fenomen kazania. Kraków: Re-demptoris Missio, 157–161.
Paszkowska-Pogorzelska, A. (2020). O sacrum językiem profanum – szansa czy zagrożenie? O potoczności w kazaniach ks. Piotra Pawlu-kiewicza. W: W. Przyczyna i K. Skowronek (red.), Język homilii i kazań. Tarnów: Biblos, 191–199.
Przyczyna, W. (2013). Homilia pięćdziesiąt lat po Soborze Watykańskim II. Pytania, problemy, wyzwania. Kraków: Wydawnictwo M.
Przyczyna, W. (2020). Pojęcie homilii i kazania. Ujęcie homiletycznoteolo-giczne. W: W. Przyczyna i K. Skowronek (red.), Język homilii i kazań. Tarnów: Biblos, 11–26.
Przyczyna, W. i Skowronek, K. (2020). Wstęp. W: W. Przyczyna i K. Skow-ronek (red.), Język homilii i kazań. Tarnów: Biblos, 5–9.
Sieradzka-Mruk, A. (2009). Język kaznodziejski jako przykład polszczyzny mówionej (wybrane aspekty). W: B. Dunaj, M. Rak (red.), Polszczyzna mówiona ogólna i regionalna. Materiały ogólnopolskiej konferencji naukowej, Kraków 25–26 września 2008. Kraków: Wydział Polonistyki, Uniwersytet Jagielloński, 357–364.
Wilkoń, A. (2000). Typologia odmian językowych współczesnej polszczy-zny. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Zerfass, R. (1995). Od aforyzmu do kazania. Kraków: Poligrafia Salezjańska.
Copyright (c) 2023 Akademia Ignatianum w Krakowie
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor, zgłaszając swój artykuł, wyraża zgodę na korzystanie przez Wydawnictwo Uniwersystet Ignatianum z utworu na następujących polach eksploatacji:
- utrwalania utworu w formie papierowej, a także na nośniku cyfrowym lub magnetycznym;
- zwielokrotnienia utworu dowolną techniką, bez ograniczenia ilości wydań i liczby egzemplarzy;
- rozpowszechniania utworu i jego zwielokrotnionych egzemplarzy na jakimkolwiek nośniku, w tym wprowadzenia do obrotu, sprzedaży, użyczenia, najmu;
- wprowadzenia utworu do pamięci komputera;
- rozpowszechniania utworu w sieciach informatycznych, w tym w sieci Internet;
- publicznego wykonania, wystawienia, wyświetlenia, odtworzenia oraz nadawania i reemitowania, a także publicznego udostępniania utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym.
Wydawca zobowiązuje się szanować osobiste prawa autorskie do utworu.