A Female Voice in a Male-centric World

The Sultan’s Court in the Memories of Daughters of Abdülhamid II

Keywords: women’s autobiography, harem, self-narration, Ayşe Osmanoğlu, Şadiye Osmanoğlu

Abstract

This article presents life at the court of Ottoman Sultan Abdülhamid II at the turn of the 20th century, described from the point of view of his two daughters, Şadiye Osmanoğlu (1886–1977) and Ayşe Osmanoğlu (1887–1960). Both, independently of each other, published their memoirs in the 1950s and 1960s, first in the press and later as books. Finally, their autobiographies were published under the same title: Babam Abdülhamid [My Father Abdülhamid]. The literary analysis of the autobiographies focused on the category of selfnarration. The princesses wrote down their memoirs around the age of 70, with the experience of exile from their country and years of nomadic existence, requiring a lot of independence and self-reliance. Nevertheless, reporting on their youth, spent in the Sultan’s harem, they adopted the perspective of young girls, fully dependent on their father’s will and believing in his values. Declaring themselves to be content with life in this male-centric world, they considered a hierarchy-based order as natural. Only the passed over issues and omissions, especially regarding the emotional sphere, brought out in the process of analysing the autobiography, showed that Şadiye and Ayşe Osmanoğlu’s selfnarration, although carefully created, was not always coherent. The principles instilled in childhood, the desire to defend a world of values discarded in the era of the Republic and the plain nostalgia for a comfortable and secure youth in the harem resulted in the decision of the princesses not to make their voices resound more strongly.

Author Biographies

Grażyna Zając, Jagiellonian University

Orientalista turkolog. Specjalizuje się w badaniach nad literaturą turecką XIX i XX w., ze szczególnym uwzględnieniem autobiografii oraz literatury Turków cypryjskich. Tłumaczy literaturę turecką, współpracuje z redakcjami czasopism polskich Tatarów „Przegląd Tatarski” i „Rocznik Tatarów Polskich”. Ważniejsze publikacje: Smutna ojczyzna i ja smutny… Kręgi literackie epoki Abdülhamita II w świetle tureckiej autobiografii (2008); Ciało twoje, kości moje. Rodzina i szkoła epoki Abdülhamita II w świetle tureckiej autobiografii (2013); Halit Ziya Uşaklıgil – turecki wychowanek katolickiej szkoły ojców mechitarystów, „NURT SVD”, t. 148, nr 2/2020, s. 198–212.

Sylwia Filipowska, Uniwersytet Jagielloński

Orientalista turkolog. Bada współczesną literaturę turecką, a szczególnie literaturę dokumentu osobistego oraz polsko-tureckie związki literackie w perspektywie komparatystycznej. Ważniejsze publikacje: Obraz dziewiętnastowiecznego Stambułu w polskiej i tureckiej literaturze wspomnieniowej (2017); „Kalan” Murata Özyaşara jako komparatystyczna zagadka, „Przegląd Orientalistyczny” 2019, nr 1 (269), s. 61–67; Radiowy reportaż z podróży profesora Tadeusza Kowalskiego do Turcji w 1927 roku, „Perspektywy Kultury” 2021, nr 4 (35), s. 153–166.

References

Ateş, M. i Taş, A.E. (2020). Sultan II. Abdülhamid'in Eşleri ve Nikâh Meselesi. Cumhuriyet İlahiyat Dergisi, nr 24(3), 1263-1284.
Burzyńska, A. (2008). Idee narracyjności w humanistyce. W: B. Janusz, K. Gdowska, B de Barbaro (red.), Narracja. Teoria i praktyka. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 21-36.
Czerska, T. (2011). Między autobiografią a opowieścią rodzinną. Kobiece narracje osobiste w Polsce po 1944 roku w perspektywie historyczno-kulturowej. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego.
Dervişcemaloğlu, B. (2017). Feminist Anlatıbilim Üzerine. Yeni Türk Edebiyatı, nr. 16, 61-79.
Ekinci, E.B. (2017). Sultan Abdülhamid’in Son Zevcesi. Behice Sultan’la Altı Ay. İstanbul: Timaş Yayınları.
Filipowska, S. (2017). Obraz dziewiętnastowiecznego Stambułu w polskiej i tureckiej literaturze wspomnieniowej. Kraków: Księgarnia Akademicka.
Gutkowska, B. (2005). Odczytywanie śladów. W kręgu dwudziestowiecznego autobiografizmu. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Michalska-Krajewska, W. (2015). Tajemnice haremu. Kobieta w świecie islamu. Warszawa: Bellona.
Oleś, P. (2008). Autonarracyjna aktywność człowieka. W: B. Janusz, K. Gdowska, B de Barbaro (red.), Narracja. Teoria i praktyka. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 37-52.
Osmanoğlu, A. (1960). Babam Abdülhamid. İstanbul: Güven Yayınevi.
Osmanoğlu, Ş. (2011). Babam Abdülhamid. Saray ve Sürgün Yılları. İstanbul: Timaş Yayınları.
Peirce, L.P. (2008). Beyond Harem Walls. Ottoman Royal Women and the Exercise of Power W: A. Walthall (red.), Servants of the Dynasty: Palace Women in World History. Berkeley, Los Angeles, London: University of California Press, 81-95.
Pekaniec, A. (2013). Czy w tej autobiografii jest kobieta? Kobieca literatura dokumentu osobistego od początku XIX wieku do wybuchu II wojny światowej. Kraków: Księgarnia Akademicka.
Pekaniec, A. (2014). Literatura dokumentu osobistego kobiet. Ewolucja teorii, zmiany praktyk lekturowych. Autobiografia, nr 1(2), 13-28.
Rodak, P. (2009). Prawda w dzienniku osobistym. Teksty Drugie, nr 4, 23-38.
Rosner, K. (2003). Narracja, tożsamość i czas. Kraków: UNIVERSITAS.
Walthall, A. (2008). Introducing Palace Women. W: A. Walthall (red.), Servants of the Dynasty: Palace Women in World History. Berkeley, Los Angeles, London: University of California Press, 1-21.
Zając, G. (2008). Smutna ojczyzna i ja smutny… Kręgi literackie epoki Abdülhamita II w świetle tureckiej autobiografii. Kraków: Księgarnia Akademicka.
Zając, G. (2013). Ciało twoje, kości moje… Rodzina i szkoła epoki Abdülhamita II w świetle tureckiej autobiografii. Kraków: Księgarnia Akademicka.
Published
2022-12-27
How to Cite
[1]
Zając, G. and Filipowska, S. 2022. A Female Voice in a Male-centric World: The Sultan’s Court in the Memories of Daughters of Abdülhamid II. Perspectives on Culture. 39, 4 (Dec. 2022), 161-178. DOI:https://doi.org/10.35765/pk.2022.3904.13.