Problematyka nieczystości kobiety w Japonii w świetle szesnastowiecznych relacji europejskich
Abstrakt
W artykule wykorzystano szesnastowieczne źródła europejskie w celu nakreślenia realiów życia religijnego ówczesnych Japonek. Dla europejskich kupców i misjonarzy był to czas stosunkowo nieskrępowanego, a zarazem intensywnego odkrywania Japonii. Już materiały z czasów poprzedzających przybycie Franciszka Ksawerego (zapiski Nicolao Lancilotto oraz Jorge Alvareza sprzed 1549 r.) dostarczyły precyzyjnych informacji na temat nieczystej – z racji skalania krwią – natury kobiet, ich okresowej izolacji oraz ograniczonego dostępu do miejsc świętych (góra Kōya). Wiadomości te uzupełnili następnie misjonarze jezuiccy (Franciszek Ksawery, Luis Frois, Alessandro Valignano) o szczegóły dotyczące buddyjskiego dyskursu o kobietach i pesymistycznych perspektyw na ich zbawienie. W artykule podjęto próbę interpretacji oraz weryfikacji materiałów europejskich, która potwierdziła ich wiarygodność i solidne osadzenie w realiach epoki.
Bibliografia
Chōben (1977). Chōben shianshō. W Zoku Gunsho Ruijū Kanseikai (red.), Zoku gunsho ruijū: Shakebu, t. 28. Tōkyō: Zoku Gunsho Ruijū Kanseikai.
Documentos del Japón: 1547–1557 (1991). Red. J.G. Ruiz de Medina. Roma: Instituto Histórico de la Compañía de Jesús.
Frois, L. (1979a). Nihonshi, t. 9, przekł. K. Matsuda. Tōkyō: Chūō Kōronsha.
Frois, L. (1979b). Nichiō bunka hikaku. W Daikōkai jidai sōsho, t. 11, przekł. T. Sakuma. Tōkyō: Iwanami Shoten.
Frois, L. (1983). Historia de Japam: 1583–1587, t. 4, red. J. Wicki. Lisboa: Biblioteca Nacional de Lisboa.
Hora. T. (1991). Teppō: denrai to sono eikyō. Kyōto: Shibunkaku Shuppan.
Kariya, S. (1991). Hokkekyō ni okeru josei. W Nihon Bukkyō Gakkai (red.), Bukkyō to josei. Kyōto: Heiraku-ji Shoten.
Karukaya. (1977). W Y. Muroki (red.), Sekkyōshū. Shinchō Nihon koten shūsei. Tōkyō: Shinchōsha.
Keichō 3 nen oyudono no ue no nikki (1893–1894). W H. Hanawa (red.), Gunsho ruijū. Tōkyō: Keizai Zasshisha.
Kūkai. (1911). Goyuigō nijūgokajō. W Kōbō Daishi zenshū, t. 7. Tōkyō: Yoshikawa Kōbunkan.
Livro que se trata das cousas de India e do Japão (1960). Red. A. Caldado de Almeida. Boletim da Biblioteca da Universidade de Coimbra, nr 24. Coimbra: Imprensa da Universidade de Coimbra.
Mitsuhashi, T. (2009). Shosha kinki ni tsuite: Kodai kara chūsei e no tenkanki ni okeru kegare no shosō. W Meisei Daigaku kenkyū kiyō. Nihon Bunka Gakubu Gengo Bunka Gakka, nr 17. Ōme: Meisei Daigaku.
Nenchū gyōji hishō. (1902). W H. Hanawa (red.), Gunsho ruijū, t. 5. Tōkyō: Keizai Zasshisha.
Onyudono no ue no nikki no kenkyū: shūkyō, yūgei, bungei shiryō sakuin. (1973). Red. Onyudono No Ue No Nikki Kenkyūkai. Tōkyō: Zoku Gunsho Ruijū Kanseikai.
Segawa, K. (1980). Onna no minzokushi: sono kegare to shinpi. Tōkyō: Tōkyō Shoseki.
Shimizu, H. (1977). Kirishitan kankei hōsei shiryōshū. W Kirishitan Bunka Kenkyūkai (red.), Kirishitan kenkyū, nr 17. Tōkyō: Yoshikawa Kōbunkan.
Shōyo, G. (2014). N. Kōdate (red.). Bussestu daizō shōgyō Ketsubonkyō wage. Tōkyō: Iwata Shoin.
Skarga, P. (1862). Żywoty świętych starego i nowego zakonu, t. 2. Petersburg: Nakładem Bolesława Maurycego Wolffa.
Valignano, A. (1586). Catechismus Christianae fidei. Lisboa: Antonius Riberius (wyd.).
Xavier, F. (1799). Cartas de S. Francisco Xavier, apostol de las Indias: en que se dexa ver un vivo retrato de su fervoroso espiritu respirando en sus clausulas un ardiente amor de la virtud, y un implacable odio de los vicios, t. 2, red. F. Cutillas. Madrid: Imprenta de la Viuda de Manuel Fernandez.
Zōise nisho Daijingū hōki hongi. (1970). W I. Ishida (red.), Shintō shisōshū, Nihon no shisō, t. 14. Tōkyō: Chikuma Shobō.
Copyright (c) 2021 Akademia Ignatianum w Krakowie
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor, zgłaszając swój artykuł, wyraża zgodę na korzystanie przez Wydawnictwo Uniwersystet Ignatianum z utworu na następujących polach eksploatacji:
- utrwalania utworu w formie papierowej, a także na nośniku cyfrowym lub magnetycznym;
- zwielokrotnienia utworu dowolną techniką, bez ograniczenia ilości wydań i liczby egzemplarzy;
- rozpowszechniania utworu i jego zwielokrotnionych egzemplarzy na jakimkolwiek nośniku, w tym wprowadzenia do obrotu, sprzedaży, użyczenia, najmu;
- wprowadzenia utworu do pamięci komputera;
- rozpowszechniania utworu w sieciach informatycznych, w tym w sieci Internet;
- publicznego wykonania, wystawienia, wyświetlenia, odtworzenia oraz nadawania i reemitowania, a także publicznego udostępniania utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i czasie przez siebie wybranym.
Wydawca zobowiązuje się szanować osobiste prawa autorskie do utworu.