Wprowadzenie

Słowa kluczowe: narracje, opowieści, dziecko

Abstrakt

Człowiek to gatunek opowiadający. Od zawsze tworzył opowieści, starając się utrwalić swoją wiedzę o świecie i przekazać ją następnym pokoleniom. Początkowo były to opowieści rysunkowe na ścianach jaskiń, potem zakodowane w złożonym systemie węzłów i koralików, mówione lub śpiewane przez ludowych bajarzy, aż wreszcie – dzięki wynalezieniu pisma, utrwalone w postaci zdolnej przetrwać tysiące lat. Konstruowanie historii, mitów, baśni, rytuałów etc. jest naszą naturalną potrzebą – potrzebą zaznaczenia swojej obecności w świecie, odciśnięcia swojego śladu na otoczeniu, ekspresji przeżywanych emocji i napięć emocjonalnych, nawiązania relacji z innymi, zbudowania wspólnoty znaczeń, wierzeń i cenionych wartości.

Prezentowany numer zaprasza czytelników do spojrzenia na opowieści obecne w życiu dziecka z różnej perspektywy: dydaktycznej, rozwojowej, terapeutycznej i codziennej. Prezentuje opowieści wielkie i małe, te tworzone dla dzieci, przez dzieci i przy ich aktywnym udziale.

Bibliografia

Dryll E. (2004). Homo narrans. Wprowadzenie, [w:] E. Dryll, A. Cierpka (red.), Narra- cja. Koncepcje i badania psychologiczne, Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Psychologii PAN.

Tokarczuk O. (2019). Czuły narrator. Przemowa noblowska, https://ksiazki.wp.pl/czuly--narrator-przemowa-noblowska-olgi-tokarczuk-6454153788634753a> (dostęp: 26.05.2020).

Straś-Romanowska M. (2010). Psychologia wobec małych i wielkich narracji, [w:] M. Straś-Romanowska, B. Bartosz, M. Żurko (red.), Psychologia małych i wielkich narracji, Warszawa: ENETEIA, Wydawnictwo Psychologii i Kultury.

Opublikowane
2020-07-16
Jak cytować
Zdybel, D. (2020). Wprowadzenie. Edukacja Elementarna w Teorii i Praktyce, 15(2(56), 5-7. Pobrano z https://czasopisma.ignatianum.edu.pl/eetp/article/view/1580